شهید آیت الله سید اسدالله مدنی؛ این چهره نورانی اسلامی، عمری را در تهذیب نفس و خدمت به اسلام و تربیت مسلمانان و مجاهده در راه حق علیه باطل گذراند. او از چهره های کم نظیری بود که به حد وافر از علم و عمل و تقوا و تعهد و زهد و خودسازی برخوردار بود.

آیت الله مدنی با شروع جنگ تحمیلی، در میدان های مختلف حضور گسترده و فعال داشتند. ایشان در پشت جبهه، برای راه اندازی و تقویت ستاد پشتیبانی مردمی جنگ تلاش بسیاری کردند و در نماز جمعه، ضمن گزارش وضعیت جنگ و رزمندگان اسلام، مردم را به کمک نقدی و غیر نقدی به جنگ توصیه می کردند.

باوجوداینکه شهید مدنی، نزدیک به یک سال در زمان جنگ حضور داشتند و در ۲۰ شهریور ۱۳۶۰ ترور شدند، عملکردشان از جنبه های مختلف نظیر ارتباط با رزمندگان، ستاد پشتیبانی جنگ، حضور در میدان جنگ، رایزنی مستمر با مسئولان و مردم برای تأمین نیازهای مناطق جنگی، مداخله در آزادسازی سوسنگرد، تأسیس بسیج عشایر در مناطق مرزی، ایستادگی در برابر کارشکنی های بنی صدر در خصوص اعزام نیرو و مهمات به مناطق جنگی، حضور در مراسم تدفین شهدا و... درخور توجه است.

خانم فریبا بدر علیزاده نقل می کند: به دفتر شهید مدنی مرتبط شدیم و برای هر مشکلی به ایشان و دفترشان مراجعه می کردیم. مشکلات مردم انواع گوناگونی داشت، از مشکلات مالی گرفته تا مشکلات خانوادگی.
ایشان وقت می گذاشت با زن و شوهرهایی که اختلاف داشتند، با خواهر و برادرانی که با فرزندانشان اختلاف داشتند حرف می زدند و با مهربانی بینشان صلح و صفا ایجاد می کردند.
یادم می آید یک بار که برای گرفتن راهنمایی برای حل مشکلی به همراه دوستانم به دفترشان که خانه ای قدیمی و ساده در خیابان شکلی بود رفتیم، متوجه شدیم دفتر ایشان خیلی خاک گرفته هست و روی دیوار هم عنکبوت تار تنیده بود.
این قدر سر شهید مدنی و پاسدارها شلوغ بود که اصلاً وقت نمی کردند به نظافت دفتر برسند. از شهید مدنی خواهش کردیم که اجازه بدهند دفترشان را تمیز کنیم. ایشان قبول نمی کردند؛ ولی ما این قدر اصرار کردیم و توضیح دادیم که چون مردم به اینجا می آیند، باید این محل تمیز و آبرومند باشد، بالاخره قبول کردند.

مصمم به حل مشکلات مردم

حمید منبع جود درباره رسیدگی شهید مدنی به مشکلات مردم و راه های کسب اطلاعات ایشان می گوید:
هم تمام روزنامه ها را مطالعه می کردند، هم به اخبار همه رادیوها گوش می دادند؛ منتها بیشترین اخبار را از مردم می گرفتند. مثلاً از طریق بازاری ها در جریان کامل اوضاع بازار قرار می گرفتند و به همین ترتیب از طریق نمایندگان اصناف، دقیقاً می دانستند وضعیت چگونه است. اغلب هم پیاده این طرف و آن طرف می رفتند و در تماس مستقیم با مردم بودند.
یادم هست تازه ازدواج کرده بودم و یک شب نماز آقا در مسجد که تمام شد، ایشان از من پرسیدند: جایی مهمان هستی؟ عرض کردم: نه آقا! فرمودند: پس بیا اینجا بشین که کار داریم. شاید کسانی باشند که با من کار داشته باشند و مقید باشند که به خانه نیایند یا بیایند.
اگر در روز قیامت کسی جلوی مرا گرفت و گفت: با شما کار داشتم و راهم ندادند، چه جوابی باید بدهم؟ آمدم به مسجد که دیگرکسی مانع مردم نشود، یزید هم در خانه من بیاید، شما حق ندارید مانعش بشوید، چه رسد به این مردم!
یک بار آقایی که خودش خیلی آدم خوبی بود، اما پسر ناراحتی داشت، می آید دم در خانه آقا و محافظین راهش نمی دهند. او هم می رود و در جایی گلایه می کند. آقا این را فهمیدند و به شدت عصبانی شدند که این کارها چیست که شماها می کنید؟ یک بنده خدایی آمده دم در خانه من و شماها راهش نداده اید؟ به چه حسابی؟ با اجازه چه کسی؟ بروید آن آدم را پیدا کنید، بیاورید تا از او عذرخواهی کنیم.
آقا فوق العاده مهربان و رئوف بودند، ولی وقتی عصبانی می شدند، واقعاً هیچ کس جرئت نداشت حرفی بزند. همیشه برای اقامه نماز جمعه، مقداری از مسیر را پیاده می رفتند تا با مردم مراوده مستقیم داشته باشند.
مسائل جنگ و پشتیبانی از آن در کنار موضوعاتی نظیر اقدامات خلق مسلمان در تبریز مانع نمی شد که شهید مدنی از کمک به فقرا غفلت کند.

رسیدگی به فقرا
ایشان همواره و روزانه به مسائل نیازمندان یا گرفتاری مردم رسیدگی می کرد. محمدباقر گودرزی از محافظان ایشان دراین باره می گوید: بااینکه جنگ ایران و عراق بود و در این زمینه ها مشغول بودند، کارهای دیگرشان نیز تأمل برانگیز است؛ مثلاً یکی از مسائلی که ایشان خیلی اهمیت می دادند؛ رسیدگی به وضعیت فقرا و نیازمندان بودند. با آن ها دیدار می کرد، صحبت می کرد.

ایشان گروهی از ما تشکیل داده بودند. آدرس افراد را می گرفت و به ما می داد. شب ها می رفتیم محلات و اطراف تبریز، حتی روستاها. وضعیت نیازمندان آنجا را بررسی می کردیم. کمک های مالی، مواد غذایی حتی وسایل خانگی، جهیزیه دختران را تقدیمشان می کردیم.
در آن وضعیت درگیری، ما مرتب این کار را از طریق ایشان و به دستور ایشان انجام می دادیم. واقعاً همت ایشان در این رابطه بسیار جای تأمل است. مردم آن موقع را خوب به یاد دارند.

اطاعت پذیری از ولایت فقیه
آیت الله ملکوتی، هم رزم و همراه شهید مدنی تأکید داشت که آیت الله مدنی به تمام معنای کلمه فانی در امام بود. سیره نظری و عملی شهید محراب، آیت الله مدنی، نشان می دهد که ایشان عدول از فرامین ولی فقیه، حضرت امام خمینی را حرام شرعی و قانونی می دانست و با اخلاص کامل از ولایت فقیه تبعیت می کرد و در بحث اطاعت از ولایت فقیه با هیچ کس تعارف نداشت و در مبارزات انقلابی خود از هیچ کوششی در راستای حمایت از نهضت انقلابی امام خمینی (ره) دریغ نمی کرد. ایشان می گفت: اگر امام خمینی امر کند که به عنوان سرباز در مرز قرار گیرم، اطاعت خواهم کرد.
حجت الاسلام بروجردی، داماد شهید محراب، درباره ارادت شهید مدنی به امام خمینی (ره) به نقل از یکی از اقوام چنین می گوید: یک روز نشسته بودیم، شهید مدنی تلویزیون را روشن کردند. به محض اینکه تصویر حضرت امام در صفحه تلویزیون ظاهر شد، بی اختیار خم شدند و تصویر مبارک امام را بوسیدند.
آیت الله مدنی مدت کوتاهی در زمان جنگ در قید حیات بود. در همین مدت کوتاه بارها در جبهه های ایلام و کرمانشاه و اهواز حضور پیدا کرد.
ایشان نه یک بار، بلکه بارها با تلاش خستگی ناپذیر در جبهه های جنگ حاضر می شد و مدت زمان طولانی را در مناطقی نظیر کرمانشاه و اهواز با رزمندگان سپری می کرد و به تعبیر یکی از فعالان فرهنگی همدان، شهید مدنی از یاران برجسته امام بود که در میادین جنگ تحمیلی، عظمت و رشادت از خویشتن نشان داد.

نه روز نمازت را به من بده
رزمنده ای تعریف می کرد؛ در ارتفاعات سخت کردستان بودیم که به ما اطلاع دادند آیت الله مدنی برای بازدید منطقه به محل استقرار ما می آید. هنگام بازدید، رزمنده نوجوانی جلو آمد و باحیایی خاص بعد از سلام و احوالپرسی گفت: الآن 9 روز است که آب پیدا نکرده ایم و نمازهایم را با تیمم خوانده ام، تکلیف نمازهای من چه می شود؟
شهید مدنی وقتی نگرانی او را دیدند، درحالی که اشک در چشمانشان حلقه زده بود، گفتند: حاضری یک معامله با من بکنی؟ آن رزمنده گفت: چه معامله ای؟ شهید مدنی گفتند: من حاضرم تمام عبادت هایم را به تو بدهم و در عوض تو این نه روز نمازت را به من بدهی.

لزوم آمادگی رزمی برای دفاع از مرزهای سرزمینی

آیت الله مدنی به حفظ مرزهای سرزمینی از طریق توانمندی نیروهای مسلح و نیروهای رزمی اهمیت می داد. ایشان با تأکید بر فرمایشات امیرالمؤمنین (ع)، آمادگی برای دفاع از مرزهای سرزمین اسلامی را امری واجب و ضروری می دانست. ایشان می فرمود:
در زمان طاغوت، محمدرضای خائن، به هوا و هوس مشغول شده بود و جهت ارضای خواسته های نفسانی به ساختن جزیره کیش و امثال آن پرداخته بود و هرچه از ناحیه اربابانش دستور می رسید، اطاعت می نمود.
به خاطر آن بود که دیگر در مرزهای کشور آمادگی وجود نداشت. اگر طبق فرموده آقا امیرالمؤمنین (ع) برای جلوگیری از خطر در مرزهای کشور آمادگی می بود، این مسئله پیش نمی آمد.
آن بدبخت مشغول به خودش بود و وقتی حکومت به دست مسلمان ها افتاد، هنوز مسلمان ها مهیا نشده بودند که یک روز، چشم باز کردند و دیدند که کافران بعثی از غرب و جنوب به کشورمان ریخته و خونین شهر و قصر شیرین و دیگر شهرها را تصرف نموده اند و نظرشان تسلط بر خوزستان و سایر نقاط ایران بود.
اما نکته ای که مهم است، مبادرت به جلوگیری از خطر است که برای جلوگیری از خطر، این جوانان عزیز ما و نظامیان سلحشور، مرزها را نگه داشتند و داغ تصرف آبادان و خوزستان را بر دل آن ها برای همیشه به جا گذاشتند و نقشه هایشان نقش بر آب شد و آرزوهایشان را ان شاء الله الرحمن، به همراه صدام به جهنم خواهند برد.

منبع:
قربی، سید محمدجواد، عالم شاهد، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، تهران ۱۴۰۲، صص ۴، ۵، ۷، ۲۱، ۲۲، ۲۳، ۲۶، ۳۴، ۳۵، ۳۶، ۲۸۰، ۲۸۹، ۲۹۰۴۵۹، ۴۶۰